بسط منحنی‌های شکنندگی برای سازه‌های پیش‌ساخته بتنی

     روش­های متنوعی برای ارزیابی آسیب­پذیری لرزه­ای ساختمان­ها وجود دارد که از نظر هزینه و دقت متفاوت می­باشند. در این بین منحنی­های شکنندگی که احتمال خسارت سازه­ای را به عنوان تابعی از مشخصه­های حرکت زمین و پارامترهای طراحی در نظر می­گیرند متداول­تر هستند. این منحنی­ها درصد احتمال فراگذشت پاسخ سازه از حد مجاز عملکردی را در شدت­های متفاوت زمین­لرزه بیان می­کنند. در این تحقیق، ساختمان­های قدیمی بتنی با پانل­های پیش­ساخته که در آذربایجان شرقی واقع شده­اند مورد بررسی قرار گرفتند. در مدل­سازی و تحلیل مدل­های سازه، از نرم­افزار SAP استفاده شد. منحنی­های شکنندگی برای این سازه ترسیم و تأثیر عملکرد انواع اتصالات پانل­ها بر احتمال آسیب این ساختمان­ها بررسی گردید. زمانی که سازه تنها دارای اتصالات قائم می­باشد، مقدار PGA متناظر با فراگذشت از سطح آسیب جزئی، برابر باg 03/0 است. برای حالت آسیب متوسط، آسیب اصلی و آسیب شکست این عدد به ترتیب برابر g05/0، g07/0 و g10/0 برآورد گردید. در حالت استفاده همزمان از اتصالات قائم و افقی، مقدار PGA برای چهار حالت آسیب جزئی، آسیب متوسط، آسیب اصلی و آسیب شکست، به ترتیب برابر g25/0، g46/0، g7/0 و g1/1 می­باشد. نتایج نشانگر آن هستند که هرچه سطح آسیب بالاتر می­رود، اختلاف بین  PGAمتناظر با گذشت از آن سطح آسیب، برای سازه با و بدون اتصال افقی بیشتر می­شود و در شتاب­های بالا این اختلاف محسوس­تر است.